Soms fluistert ons innerlijk iets heel zachtjes; een woordeloze waarneming, een licht gevoel van ongemak, een vermoeden dat alles toch niet helemaal klopt. Dat zachte signaal—dat subtiele briesje—komt en gaat, bijna onhoorbaar, en vooral voelbaar. Vaak zijn we geneigd om het te negeren, om door te gaan met onze dag, om te kiezen voor wat logisch lijkt, wat ons comfort en zekerheid belooft. Maar dat is juist wanneer we even stil zouden moeten staan. Want onze diepste wijsheid ligt niet altijd in ons bewuste denken, maar in het onderbewuste dat met zachte hand aan de bel trekt.

 

In ons dagelijkse leven komen we voortdurend in aanraking met keuzes. Soms ogenschijnlijk onbelangrijk, soms bepalend. En juist in die momenten waarin we rationeel denken dat we het bij het juiste eind hebben, verschijnt er vanbinnen toch een briesje, een vlaag van twijfel of een stille intuïtie. Die fluistering van het onderbewuste vergelijk ik altijd met een hertje in een stille bosrand: haar hoofd omhoog, oren gespitst, alert op iets wat we zelf misschien nog niet kunnen zien. In het Engels klinkt het ook zo mooi: “A fawn lifted her head, ears perked up, sniffling the air.” Een mooi beeld van dat onderbewuste, gezien een hertje ook meteen weg is als het overschreeuwd wordt. En ook nieuwschierig is naar wat er naar voren komt uit onze diepte.

 

Wanneer we ervoor kiezen dit hertje te negeren, geven we haar geen ruimte om ons iets te laten zien dat we vanuit ons bewuste misschien niet hadden opgemerkt. Vaak zijn het deze kleine waarschuwingssignalen, deze subtiele briesjes die ons helpen om vanuit ons ware zelf keuzes te maken. Ze zijn er niet om je tegen te houden, maar om je te beschermen. Die twijfel, dat zachte gevoel van terughoudendheid of die lichte hartklopping—ze verschijnen niet zomaar. Ze willen je iets vertellen, een boodschap brengen die wellicht net het verschil maakt tussen een pad dat goed voelt en een pad vol ongemak.

Onze intuïtie spreekt niet altijd in heldere zinnen en toch is ze ijzersterk in haar eenvoud. Soms komt ze in de vorm van spanning in je buik, andere keren als een aarzeling voordat je verder gaat. Juist in die momenten waarin je hart, je intuïtie en je verstand niet op één lijn lijken te liggen, wordt het belangrijk om stil te staan. Niet elk signaal is per se een ‘nee’, maar het verdient altijd een moment van aandacht en erkenning. Want hoe vaak horen we achteraf niet een stem in onszelf zeggen: “Ik wist het eigenlijk al.”

 

Dus, wanneer je dat zachte briesje van twijfel voelt, sta er dan bij stil. Laat dat innerlijke hertje je leiden; het is jouw intuïtie die je iets wil laten zien wat je verstand nog niet ziet. Het zijn precies deze kleine momenten die het verschil kunnen maken—voor jezelf.

 

Vind je het lastig om die fluisteringen van binnen te onderscheiden? Of voelt het alsof er geen ruimte is om hiernaar te handelen? Dan sluit mijn online programma Twelve Keys to Unlock Your Inner Light hier perfect op aan.

 

Liefs, Annemieke